Gunnaí, arís eile

Ní hé seo an chéad uair a scríobh mé faoi ghunnaí anseo (agus anseo).  Níl aon scéal difriúil le hinsint agam, ach ardaíodh an t-ábhar seo arís mar gheall ar uafás eile a tharla i Stát Washington tamall ó shin.  Agus tá sé níos soiléire ná riamh nach mbeidh Meiriceánaigh chun a gcuid gunnaí a chaith uathua.  Go rialta, bíonn polaitiúirí ag iarradh an ceart chun gunnaí a choimeád a ghoid uainn, agus uaireanta éiríonn leo cur isteach ar an gceart seo, ach ní éiríonn níos minice.  Agus is maith sin.

Fiú má chaitear mórán airgid chun an ceart seo a bhaint dínn, ní féidir le lucht ghrabáil na ngunnaí, ach amháin sna háiteanna is liobrálaí (Nua-Eabhrac, California, Chicago...) - na háiteanna ina bhfuil an méid is lú saoirse, sin le rá).  Ní ghlacann na daoine le dlithe nach ndéanann aon mhaith, a dhéanann cúrsaí níos measa, fiú, agus a sháraíonn cearta na ndaoine.

Fiú nuair a thuairiscítear na staitisticí ar nós an-chlaonta, mar a tharlaíonn den chuid is mó, tá a fhios ag an móramh nach fíor na scéalta a ínsítear.  Ní féidir fiú an FBI a chreidiúint, mar roghnaítear na fíricí a thuairiscíonn siad ar nós claonta.

Deirtear a lán rudaí faoi na Stáit Aontaithe agus gunnaí a chuireann inár leith go bhfuil cúrsaí níos measa anseo maidir le holldhúnmharú le gunnaí, ach ní fíor sin.  Mar a tharlaíonn, rinneadh na hiosaithe ba mheasa ar scoileanna, le gunnaí, in áiteanna mar a bhfuil na dlithe is láidre i gcoinne gunnaí - san Eoraip!

Seans go dtarlaíonn níos mó coireanna ag scoileanna anseo ná in áiteanna eile (ach tarlaíonn...), ach níl sé ceart a ghlacadh gan smaoineamh go bhfuil an locht ar ár gcuid dlithe maidir le gunnaí.  Tá an scéal i bhfad níos casta ná sin.  Más mian le duine daoine a ionsaí, pé arm a mbeadh aige, cá háit ab éasca a ionsaí ná scoil?  Ionsaítear áiteanna mar a mbíonn daoine gan chosaint, gan airm. 


Bhuel, deir tú, nach bhfuil cúrsaí ag éirí níos measa le déanaí, ar a laghad?  An fhírinne?  Níl. Pé dlí a chuirtear i bhfeidhm, pé aois ina bhfuiltear, is cuma - ní féidir deireadh a chur le daoine ar mhaith leo a lán daoine eile a mharú.  Níl aon chosc ar an olc, faraor.  Bhí a leithéid ann riamh, agus sin a bhfuil.

Gach uair a tharlaíonn ionsaí eile, ceapann daoine gur féidir linn stad a chur leis an gcéad cheann eile, trí mheán dlithe in éadan daoine nach raibh baint ar bith acu leis an gcoir.  Dar ndóigh, ní oibríonn sin.  An féidir linn aon rud a dhéanamh?  Cinnte, is féidir linn níos mó a dhéanamh ar son daoine le galair intinne.  Is féidir scoileanna a chosaint ar nósanna níos fearr (gardaí armtha san áireamh).  Seans go mbeimis ábalta coireanna áirithe a stadadh, má dhéantar rudaí stuama mar seo.  Ach, faraor, sa saol seo, beidh an t-olc linn go Lá an Bhrátha.

Idir an dá linn, ná déantar dochar do dhaoine neamhurchóideacha, ar mhaith leo iad fhéin agus daoine eile a cosaint le gunnaí.  Stadann a leithéid de dhuine a lán slada - mar a tharla in Ottowa le déanaí (agus in áiteanna eile nuair a bhí póilíní nó daoine eile le gunnaí i láthair).

An Próiseas Síochána - Seo Chugainn Arís...

Tá Iosrael á féinchosaint ar na sceimhlitheoirí arís eile, agus mar is iondúil, tá na daoine céanna ag seasamh leis na sceimhlitheoirí, leis na Palaistínigh bhochta nach bhfuil ach ag iarraidh sibhialtaigh a mharú in Iosrael agus i measc a bpobal féin.  Nach bhfuil an ceart sin acu, coireanna cogaidh a fhearadh gan cur isteach ó na Giúdaigh damanta siúd?

Sílim go ndúirt duine éigin gur ionann iad próiseas síochána agus cogadh mallghluaiseachta (i slómó).  Tá na hamadáin Obama agus Kerry ag brú ar Iosrael caint a dhéanamh le Hamas.  Is ionann Hamas agus rialtacht na bPalaistíneach anois - mar sin, tá rialtas na sceimhlitheoirí acu.  Agus mar sin, ní féidir síochán a phlé lena leithéid.  Ghlac Iosrael le gach soc comhraic a cuireadh ar aghaidh, agus níor ghlac Hamas.  Sin an scéal i gcónaí.

Mar a dúirt Golda Meir in 1978, beidh síochán ann nuair a bheidh níos mó grá ag na hArabaigh dá bpáistí ná an méid fuatha atá acu chuig Iosrael.  Níor athraigh an scéal ó shin.

Bíonn na hArabaigh ag ionsaí Iosrael.  Má stadann siad, beidh síochán ann.  Mura stadann, níl ach dhá réiteach ann.  Iad a scriosadh, nó Iosrael a scriosadh.  Tá gá le cogadh, uaireanta.  Faraor géar.  Ach ní bheidh deireadh leis an gceann seo go deo, is oth liom a rá, mar bíonn an iomarca daoine ag tacú leis na sceimhlitheoirí.  Ach más féidir in aon chor, go raibh an bua ag Iosrael.

Seo naisc go hailt eile a scríobh mé thar na blianta ar Iosrael, mar fhoinse d'aon duine a mbeadh suim acu i gcás Iosrael.  Ní féidir an t-ábhar seo a phlé le daoine atá dall le fuath bunaithe ar bhréagacha a chuala siad feadh a saoil.  Sin an fhadhb leis na Palaistínigh féin, faraor.  Ach ó am go chéile, éiríonn duine fiosrach agus tá deis ann chun an fhírinne a roinnt leo.  Murach mise, mo léan, is ar éigean a bheadh an deis sin ann as Gaeilge.

Foras Feasa ar Iosrael (2002)
Apologia Altera Pro Vita Israel (2012)
Grrrr! na Giúdaigh! Grrr!
Vóta Eile in Aghaidh Iosrael... 

An Chomhréireacht
Coireanna Cogaidh

Frith-iosraelachas na nÉireannach
Miotas na bPalaistineach in Éirinn
Leithscéal Eile Dóibh ar Fuath Leo Iosrael
Nílim i m'Aonar

Gása na mBréag (2008)
Ionsaí Iosrael ar Ghása (2008)
al-Dura, Iosrael agus Annapolis (2007)
Na NA sa Liobáin (2006)
Fógra Aontaobhach na bPalaistineach (2011)
Obama vs. Iosrael (2010)
Botúin Iosrael (2011)
Hamas ag Déanamh Ionsaithe Eile ar Iosrael (2009)

Iosrael agus na Palaistínigh agus an Iaráin (naisc eile 2007)

Blag Nua ar an Saol

Mar eolas d'aon duine a léann an blag seo, thosaigh mé blag eile chun mo chuid colún ón National Hibernian Digest a chur ar fáil.  Leanfar leis agus cuirfear na cinn nua ann freisin.  Bíonn Bearla agus Gaeilge araon iontu. 

Seo daoibh Tomhas na Teanga!

Tá 49 alt ann go fóill, agus sílim go bhfuil timpeall fiche ceann eile le teacht atá scríofa cheana féin.  Táim ag scríobh an cholúin seo le haon bhliain déag go leith, gach ré mí.

Sílim gur áis an-úsáideach é seo don fhoghlaimeoir go háirithe, agus tá súil agam go mbainfear feidhm agus taitneamh as an mblag.

Séamas