Chuala mé bean darb ainm Yvonne Nic Dhiarmada ag caint le Máirín Mhic Dhonnchadha ar Rogha na Seachtaine, Raidió na Gaeltachta, an tseachtain seo (agus Gaeilge líofa lofa ag Yvonne). Craoladh ar Céim ar Chéim é den chéad uair. Bhí siad ag plé Dearbhú Uilechoiteann Chearta an Duine, agus leis sin, na Palaistínigh bhochta, arís eile. An bhfuil suim ag aon duine sa stair nó i bhfíricí an tsaoil seo níos mó?
Eisíodh an dearbhú sin sna Náisiúin Aontaithe sa bhliain 1948. Agus is léir gur mhaith leis na mná thuasluaite údarás a thabhairt dó, agus do na Náisiúin Aontaithe leis. Níos mó údaráis ná a bheadh ag tíortha nó muintireacha éagsúla, b'fhéidir, tuigtear uathu.
Mar a tharlaíonn, rinne a t-údarás uasal (mar dhea) seo socrú eile níos luaithe fós sa stair, in 1947. Ba é sin chun an Phalaistín a roinnt ina dá leath, ionas go mbeadh stát Giúdach agus stát Arabach ann. 1947.
Dar ndóigh, dhiúltaigh na hArabaigh an réiteach sin, agus is iomaí cogadh, uafás, agus, i ndeireadh na dála, iarracht eile ar a chur i bhfeidhm atá againn ó shin i leith.
Ach braitheann údarás ar an ábhar, is dócha.
Cad mar gheall ar chearta daonna? Is léir go bhfuil meas an domhain ag na Palaistínigh orthu sin, cinnte, agus iad ag briseadh gach uile dlí idirnáisiúnta dá bhfuil ann, chun sibhialtaigh a mhárú is a chéasadh. Ach ní iontusan ach Giúdaigh...
Och, na Palaistínigh bhochta. Mo léan.
Iosrael, Cearta Daonna agus na Náisiúin Aontaithe
(Tá Iosrael ann le seasca bliain, freisin. An raibh ceiliúradh air sin ag Ollscoil na Gaillimhe?)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment