Fabhalscéal

Bhí scoil ann sa chomharsanacht. Scoil Chaitliceach a bhí ann. Comharsanacht aindiaga a bhí ann, agus ní raibh siad an-sásta go raibh an scoil ann ar chor ar bith. Bhí sé ina scoil phoiblí, cúpla glúin ó shin. Ach tá sí ann le fada, agus glacann an saol mór leí, go hoifigiúil.

Bhí b'fhéidir míle páiste ar scoil ann. Chuir beirt duine fúthu i dteach taobh leis an scoil. Chuaigh sinseanaithreacha a gcol seisreacha ar scoil ann fadó. Bhí suim mhór acusan i bpáistí na scoile. Mar atá, ba mhaith leo iad a fuadach, a chéasadh agus a mharú. Ba chuma sin le roinnt sa chomarsanacht, ach b'fhuath le roinnt eile daoibh a leithéid. Agus dar ndóigh, bhí sé mí-dhleathach. Ach ní raibh aon phóilíní sa chomharsanacht ach cúpla a bheadh ag breathnú ar chúrsaí, gan faic á dhéanamh acu. Bhí sé de dhualgas ag an scoil na páistí a chosaint. Bhí gardaí acu chun sin a dhéanamh.

Bhí cairde ag na coirpigh sa teach sin a thugadh airgead agus stuif eile dóibh chun a ndrochbhirt a chur i bhfeidmh. B'fhuath leo na páistí sin. Mar sin, b'fhéidir leis na coirpigh mórán a dhéanamh. Rinne siad gréasán de tollán faoin talamh agus fiú faoi chlós na scoile. D'fhuadaíodh páiste ó am go céille tríothu. Scaoileadh siad pilléir istigh sa scoil, agus mharaíodh siad páiste ó am go céille.

I gcomharsanacht eile, comharsanacht Protastúnach, bhí cúpla seanbhean dhíomhaoin ina gcónaí. Chuala siad scéalta faoin scoil seo, agus bhíodh siad i gcónaí a seoladh litreacha chuici ag insint dóibh bheith cúramach agus go deas lena gcomharsana uile, go háirithe na fir dheasa sa teach áirithe sin.

D'inis gardaí na gardaí do na póilíní a scéal. Rinne siad gach iarracht chun cabhair a fháil ó na comharsana, agus fiú ó na seanmhná úd, ach níor éirigh leo. Dúirt gach éinne leo bheith ina gcomharsana maithe, gan trioblóid a dhéanamh. Ba mhaith le gach éinne síocháin sa chomharsanacht. Níor mhaith leo go bhfuil éinne maraithe, ach ba chuma leo na páistí mar sin féin. Ba Chaitlicigh iad, agus ní raibh sé ceart go raibh siad ann in aon chor, dar leo. Choimeáid na seanmhná súil ghéar air eachtraí na scoile, agus cháin siad aon rud a rinne siad chun cosc a chur ar na coirpigh.

Lean na corpaigh ar aghaidh ag fuadach is ag marú. Rug siad ar cúpla páiste eile, agus bhí a ndóthain ag lucht na scoile. Ghuí na páistí gach rath ar na gardaí scoile, agus chuaigh na gardaí go dtí an teach sin chun na coirpigh a stadadh. Mharaigh siad duine de na coirpigh. Rith an duine eile uathu.

Bhí na seanmhná i bhfad ar buile faoi seo. Dúirt gach éinne gan aon rud eile mar sin a dhéanamh riamh arís, agus nár chóir an teach sin a thógáil ó na coirpigh, agus gur chóir don duine eile sin a rith as bheith ina chónaí ann fós, agus gur chóir go mbíonn síocháin idir eiseann agus lucht na scoile. Dúradh go ndeachaigh na gardaí thar fóir lena ndearna siad. Sheoil na seanmhná nótaí grá don chorpach, á mholadh as a fhód a sheasamh aige. Thug cairde eile an choirpigh buamaí agus rudaí eile dó mar chabhair nua. Chuir cairde dó, coirpigh eile, fúthu sa teach céanna leis.

Chuaigh gardaí na scoile ar ais go dtí an scoil, mar a mhol na seanmhná is na comharsana, agus dúradh leo go mbeadh síocháin ann as sin amach. Cén fáth? Mar gur mhian le lucht a gcáinte í. Agus go ndúirt na seanmhná go mbeadh. Cé go raibh an ceart ag na coirpigh iad a ionsú, dar leosan. Sea, b'fhuath leo gardaí na scoile. D'iar na seanbhean ar lucht na scoile cúpla seomra a thabhairt do na coirpigh, chun an tsíochán a chothú leo. Agus dúradh nach raibh éinne ag taobhú leis na coirpigh.

Agus bhí síocháin ann ó shin i leith go deireadh an tsaoil.