Rush

Is breá liom an bhuíon cheoil Rush. Is minic go mbíonn líricí sofaisiticiúla cliste aibí acu. Ach uaireanta, téann siad ar strae. I bhfírinne, níor chuir siad isteach orm go dtí an t-albam nua seo, Snakes and Arrows. Is maith liom é. Is mó amhrán fiúntach atá air (ach sílim nach bhfuil sé chomh maith agus a bhí an ceann roimhe, Vapor Trails). Ach maraon leis an móramh i saol na n-ealaíon, is frith-Chríostaí an dearcadh atá ann, uaireanta, agus dar ndoigh, frith-Bush. D'ól siad an Kool-Aid maidir leis an gCogadh i gCoinne na Sceimhlitheoireachta, déarfainn. Tá amhrán nua amháin acu, Where the Wind Blows, agus is léir go nglacann siad le mórán den mhiotaiseolaíocht choitianta, go bhfuil na Críostaithe i lár Mheiriceá chomh dona agus atá na sceimhlitheoirí san Iaráic, agus a leithéid de chacamas. Tá díomá orm go bhfuil siad chomh haineolach, go toilteanach. Ach mar a tharlaíonn go minic, thug ráitis daoine eile inspioráid dom chun dán a scríobh:

Sofaisticiúlacht (Mar Dhea)

Beidh mé ag dul go ceolchoirm Rush go luath. Tá súil agam nach ndeirfidh siad aon rud pholaitiúil...